Seksualne jest polityczne #2

W XXI wieku mówienie o intymności i seksualności wciąż niestety jest polityczne – i być może to nawet dobrze. Być może powinno być polityczne dopóty, dopóki nie odzyskamy w pełni praw do decydowania o naszych ciałach. Dzięki temu mamy bowiem szansę bardzo dogłębnie przyjrzeć się artystycznym narracjom badającym związki pomiędzy opresją a przyjemnością, władzą a seksualnością, patriarchatem a współczesnością. O tym, że związek ciała i polityki to jeden z podstawowych – być może nawet najważniejszych – obszarów zainteresowań postpornografii świadczy również fakt, że chcąc przedstawić reprezentatywne spektrum filmów i prac, prezentujemy go w dwóch niezależnych od siebie częściach. Zobaczycie w nich radykalne prace latynoamerykańskie, filmy robione przez kolektywy feministyczne i seksworkerskie, filmy artystek_ów queerowych i dekolonizacyjne animacje. W blok „Seksualne jest polityczne” wpisuje się nawet – nieco mainstreamowy na tym tle – Bruce LaBruce. Zanim znów wyjdziemy na ulice, zanim znów domagać się będziemy równego traktowania i podstawowych praw – przez chwilę zatrzymajmy się i spójrzmy na siebie w lustrze polerowanym przez najbardziej istotne zjawiska w sztuce postporn. Bacznie przyjrzyjmy się prezentowanym tu narzędziom społecznej zmiany. Wszystkim nam są one po prostu potrzebne.