Kraina Muminków

Oba filmy prezentowane w tym bloku, chociaż startują z odmiennych kontrkulturowych pozycji, to nie wchodzą ze sobą w konflikt, a raczej dopełniają wizji Szwecji jako kraju o niezmiennie progresywnym podejściu do seksualności, a przynajmniej w sztuce. Joanna Rytel, której filmy były wielokrotnie nagradzane na całym świecie, prezentuje strategie skoncentrowane wokół kobiecości i macierzyństwa, badając terytoria wieku, miejsca kobiety we współczesnym społeczeństwie lub samotności filtrowanej przez pryzmat pożądania. Często używa też w swoich filmach własnoręcznie robionych obiektów i rzeźb. Z kolei Lasse Langstrom, używając podobnej poetyki scenograficznej odwołującej się do baśni, reprezentuje następne pokolenie – generację osadzoną już bardziej w kulturze queer. Prezentowany w „Krainie Muminków” pełnometrażowy „Who will fuck daddy” to kino anarchizujące, niepozbawione elementów społecznej satyry i skoncentrowane na kwestiach społecznej opresji, ale także rewolucyjnej, androgynicznej przyjemności. Ten film to ekscytująca, skąpana w różu i fiolecie queerowa baśń dla niegrzecznych dzieci, które po jej obejrzeniu na pewno nie spokornieją – wręcz przeciwnie.